Terwijl de druk toenam en de menigte zich verdrong om de geschiedenis te zien, zou het voor Phil Mickelson gemakkelijk zijn geweest om af te brokkelen.

Mickelson, een golfer die volgens velen veel meer grote kampioenschappen zou hebben gewonnen als hij niet op hetzelfde moment als Tiger Woods zijn hoogtepunt had bereikt, kreeg een gouden kans om zijn zesde major te winnen te midden van stormachtige omstandigheden in de laatste ronde van de PGA Kampioenschap op de Ocean Course, Kiawah Island.

Je had hem wat wankele knieën en nerveuze momenten kunnen vergeven, maar de laatste ronde van Mickelson was een herinnering aan het oude gezegde dat klasse permanent is.

Alle misstappen werden goedgemaakt met birdies, en hoewel het eerlijk is om te zeggen dat noch Brooks Koepka noch Louis Oosthuizen hun best hebben gedaan om hem omver te werpen, draaide Mickelson de jaren terug in South Carolina om de kansen te trotseren op sites als Betdaq.

"Dit is gewoon een ongelooflijk gevoel. Ik geloofde gewoon dat het mogelijk was, maar alles zei dat het niet zo was en ik hoop dat anderen die inspiratie vinden, " Mikkelson weerspiegeld terwijl hij de Wanamaker-trofee vasthield.

"Het kan wat extra werk en hardere inspanning vergen om de lichamelijkheid te behouden, of de vaardigheden te behouden, maar jeetje wat is het het uiteindelijk waard. Ik hou gewoon van dit spel en ik hou van wat ik doe en ik hou van de uitdaging om tegen zulke geweldige spelers te strijden."

Op de hoge leeftijd van 50 jaar werd Mickelson de oudste winnaar van een groot kampioenschap in de geschiedenis van het spel, en bewees hij dat de moderne spelers de oude garde nog niet helemaal hebben verlaten.

Een kenmerkende 'bom' van de 16e tee was het moment waarop de verzamelde mecenassen, samen met miljoenen die op tv keken, echt geloofden dat Mickelson het zou doen.

VERWANT: Phil Mickelson: Wat zit er in de tas?

Wie de sociale kanalen van Mickelson volgt, zal zich bewust zijn van zijn joviale persoonlijkheid en het feit dat hij zichzelf niet altijd even serieus neemt. Dat jolige karakter was zondag echter nergens te bekennen op de PGA.

Met zijn ogen verborgen achter donkere tinten, was Mickelson in volledige zakelijke modus op een back negen die de hele middag uitzonderlijk moeilijk bleek te zijn.

De Amerikaan zegevierde, niet door een uitzonderlijke laatste ronde, maar door zijn vermogen om de schade op die laatste negen holes te beperken.

Koepka en Oosthuizen gingen de omstandigheden niet met dezelfde mate van zelfvertrouwen aan, en dat gaf Mickelson de simpele taak om zijn hoofd naar beneden te krijgen en pars te maken.

De scènes die Mickelson en Koepka op de 18e vergezelden, waren adembenemend en opwindend, maar ook een beetje ongemakkelijk.

Terwijl beide mannen hun schoten over de fairway sloegen, verzamelden zich massa's mensen achter hen, terwijl de toernooiofficials moeite hadden om degenen die jockeyden voor het beste zicht op de 18e green in bedwang te houden.

Mickelson beschreef het als "verontrustend, maar uitzonderlijk geweldig". Koepka was minder diplomatiek.

Maar hoewel het publiek ongetwijfeld de grens overschreed, was het een verademing om grote menigten te zien bij een sportevenement, en Mickelson gaf ze herinneringen die een leven lang meegaan.

Het is eerlijk om te zeggen dat niemand echt geloofde dat hij nog een grote titel in zich had, maar met een halve eeuw achter hem hoef je Mickelson niet te vertellen dat het leven vol verrassingen is.